خادم سپیدپوش سیدالکریم(ع)

همشهری آنلاین_ رابعه تیموری: مدیریت بیمارستانی خصوصی در شمال شهر را هم که برای آسوده گذراندن دوران بازنشستگی به او پیشنهاد کردند، نپذیرفت و به شهرری آمد تا بیماران کم‌بضاعت این منطقه را درمان کند. سرهنگ «حاج حسین خلیلی» خود را خادم حرم حضرت عبدالعظیم(ع) می‌دانست و سال‌ها عاشقانه برای سلامتی زائران و مجاوران حضرت تلاش کرد. او روز عید غدیر به جمع شهدای مدافع سلامت کشور پیوست و پس از ماه‌ها درمان بیماران کرونایی در جوار حرم سیدالکریم(ع) آرام گرفت. گزارش زیر نقل زندگی این پزشک شهید است که دکتر «سیدعلیرضا عارف» رئیس درمانگاه تخصصی دارالشفاء کوثر آستان مقدس حضرت عبدالعظیم(ع)، «امیرمسعود فریدونی» خواهرزاده شهید و اهالی شهرری روایت کرده‌اند.  

دوران مدرسه را مانند همه همسالانش گذراند و به خدمت سربازی رفت. روزهای آغاز جنگ تحمیلی بود و حاج حسین شاهد بود که بر اثر کمبود نیروی درمان، بسیاری از مجروحان جبهه‌ها جان خود را از دست می‌دهند. همسر خواهر حاج حسین که فرمانده او بود، در وجودش جوهر کارهای بزرگ را می‌دید و تشویقش می‌کرد برای پوشیدن لباس پزشکی همت کند. حاج حسین در حال گذراندن خدمت سربازی برای شرکت در کنکور ورودی دانشگاه آماده شد و پس از پایان خدمت سربازی در رشته پزشکی دانشگاه شیراز جزو دانشجویان بورسیه ارتش پذیرفته شد. او پس از فارغ‌التحصیلی، جنوب کشور را برای خدمت انتخاب کرد و به‌عنوان پزشک به شهرهای خرمشهر و آبادان رفت. در زمان اوج ناآرامی های منطقه خلیج فارس تنب بزرگ و تنب کوچک و جزیره ابوموسی، حاج حسین تنها پزشک جزیره ابوموسی بود. پس از پایان ناآرامی‌ها به تهران منتقل شد و چند سال به‌عنوان رئیس درمانگاه پادگان کوهک و رئیس درمانگاه تخصصی قلب بیمارستان گلستان خدمت کرد. 

• محرم اسرار اهالی بود

در همان سال‌ها مطب او که در خیابان‌های پیروزی و نظام‌آباد قرار داشت، از شلوغ‌ترین مراکز درمانی این محله‌ها به شمار می‌آمد و هر روز عصر بیمارانی که می‌دانستند دکتر خلیلی نمی‌تواند عرق شرم نداری را روی پیشانی آنها ببیند، مقابل مطبش صف می‌بستند تا علاوه بر ویزیت رایگان، داروهای خود را هم بدون پرداخت هزینه دریافت کنند. شروع دوران بازنشستگی حاج حسین می‌توانست آغاز آسایش و رفاه او باشد، ولی او در صندلی ریاست بیمارستان خصوصی شمال شهر تاب نیاورد و بیمارستان‌ها و مراکز دولتی شهرری را برای خدمت انتخاب کرد تا زائران و مجاوران سیدالکریم(ع) را درمان کند. او با وجود سابقه ریاست و مدیریت در مراکز درمانی مختلف، در سال1385 به‌عنوان پزشک عمومی در درمانگاه شبانه‌روزی دارالشفاء کوثر آستان حضرت عبدالعظیم(ع) مشغول کار شد. شب‌های کشیک دکتر خلیلی از شلوغ‌ترین شب‌های درمانگاه بود و بیمارانی که از سال‌ها پیش برای درمان بیماری‌های خود به او مراجعه می‌کردند، از محله‌های دور و نزدیک خود را به درمانگاه می‌رساندند. دکتر خلیلی در میان بیمارانش به حوصله و خوشرویی شهرت داشت و بسیاری از اهالی به درمانگاه می‌آمدند تا با دیدن چهره آرام و مهربان او دردهای جسمی و روحی‌شان تسکین پیدا کند و بعد از درددل، سبکبار و آسوده پی کار و زندگی‌شان بروند. 

• مدیری پشت میزنشین نبود

داشتن مسئولیت سرپرستی پزشکان عمومی و حتی معاونت بهداشت و درمان درمانگاه سبب نشد حاج حسین مدیری پشت میزنشین شود و در این مسئولیت‌ها بار مشکلات کارکنان درمانگاه و همکارانش بیش از گذشته روی قلب مهربانش سنگینی می‌کرد: «ماه دیگر عروسی دکتر... است، برای مخارج مراسم عروسی‌اش لنگ نماند، فلان خدمه درمانگاه می‌خواهد دخترش را به خانه بخت بفرستد، باید کمکش کنیم تا جهیزیه‌اش جور شود...» هر وقت گروهی جهادی برای توزیع دارو و درمان بیماران عازم روستاهای دورافتاده و محروم شهرری بود، او حاضر به یراق‌تر از دیگران پیشقدم می‌شد و پیش آمدن بهانه و مناسبتی کوچک کافی بود که دکتر خلیلی، تیم درمانی درمانگاه را برای خدمت‌رسانی به زائران و اهالی در صحن حرم حضرت عبدالعظیم(ع) مستقر کند. حاج حسین با شیوع ویروس کرونا بیشتر از همیشه در درمانگاه حضور داشت تا علاوه بر درمان بیماران و مدیریت بخش‌های مختلف درمانگاه، قوت قلب بیماران و همکارانش باشد. دکتر خلیلی نوبت‌های‌کاری خود را به چند برابر افزایش داده بود و هرگاه برای هریک از پزشکان درمانگاه مشکلی پیش می‌آمد، معاون بهداشت و درمان درمانگاه نخستین داوطلبی بود که کار او را برعهده می‌گرفت. 

• از بی‌توجهی مردم به سلامتشان نگران بود

پس از شیوع کرونا، آن روز نخستین بار بود که دکتر خلیلی در محل کارش حاضر نشده بود، اما کسی تصور نمی‌کرد ویروس کووید19 حریف پزشک قوی و ورزشکار درمانگاه شده باشد که مسئول تیم اسکی‌بازی نیروی دریایی و یکی از بهترین غواصان و کوهنوردان ارتش است، ولی غیبت دکتر به درازا کشید و با خبر بستری شدن او در بیمارستان گلستان ارتش، نگرانی در بیماران، همکاران و خانواده دکتر ریشه دواند. خبرها امیدوارکننده نبودند: «میزان اکسیژن اشباع خون دکتر پایین آمده... ریه او درگیر بیماری شده...» روز عید غدیر در حالی که دست‌های بسیاری برای شفای حاج حسین رو به آسمان بود، مشیت خداوند بر شهادت او قرار گرفت و بسیاری از اهالی شهرری داغدار پزشکی شدند که خود را خادم مجاوران و زائران سیدالکریم(ع) می‌دانست. با رایزنی‌های مسئولان درمانگاه دارالشفای کوثر با آستان حضرت عبدالعظیم(ع)، خادم حضرت در کنار بارگاه ایشان آرمید. «امیرمسعود فریدونیان» خواهرزاده حاج حسین می‌گوید: «دایی همیشه از بی‌توجهی برخی از مردم به سلامتی‌شان نگران بود و می‌گفت مردم با رعایت نکات ساده‌ای مانند ماسک زدن می‌توانند جان خود و دیگران را حفظ کنند، اما این کار آسان را انجام نمی‌دهند. اگر هزینه مراسم عروسی و عزا و نذری‌ها صرف توزیع رایگان ماسک شود، سلامتی افراد نیازمند هم حفظ می‌شود.» از دکتر خلیلی 3فرزند پسر به یادگار مانده است. او سومین شهید مدافع سلامت مراکز درمانی جنوب تهران در دوره شیوع ویروس کرونا است.